Нехта скажа:
- Забыла? Зраклася
Роднай мовы? На зьдзек аддала!
Не! Яна ж з маім сэрцам зраслася,
Ў ім чароўнаю кветкай цьвіла.
Хтось спытае:
- Чаму ж прамяняла
Сваю мову на звон чужых слоў?
І жыцьця за яе – будзе мала,
І няма для мяне іншых моў.
Ўсе упэўнены:
Ёй не падняцца,
Дык нашто успамінамі жыць?
Я ж крычу:
Трэба верыць, змагацца,
Шанаваць, берагчы і любіць!
Дык жыві, беларуская мова!
Грэй нас, цёплае роднае слова.