Аляксандр Ланеўскі

Мяне запытала сумленне

Мяне запытала сумленне:
"Мо варта крыху прыпыніцца?"
"Пазбудзься матываў стамлення",—
Мне шэпча старая паліца.

Праз вокны за мной назірае
І бачыць распад дабрадзея,
Сон — Лесвіца — Якаў (Ізраіль),
Дачушка завеі — надзея.

Зіма неўзабаве праглыне
Халепу і прыйдзе адхланне,
І зрыне ўсе замкі на гліне,
Адорыць трыванне ў дурмане.

Паліца пад цяжарам пылу
Пахіснецца, мабыць, адразу,
Пытанні не вабяць дурылу,
Сумленне ізноў без адказу.

Ты паглядзі ў сваё люстэрка:
Там некалькі хвароб у камплекце,
Там дактарат і магістэрка,
І вершаў жменя ў канспекце.

Там боль і міліён пытанняў:
Куды далей і жыць навошта?
Жыццё ляціць без затрыманняў,
Не тое, што лісты Белпоштай.

Ты азірнісь - адна пустэча,
Адвечны смутак, нават зранку,
Сяброўкі-кнігі, браце-вечар,
Усмешак чар каханай Янкі.

Гляджу праз прызму акуляраў,
Ружовых? Не, хутчэй празрыстых,
Крыніцу сноў, калодзеж мараў -
Паэт абраў свой шлях цярністы.

Я быў наеўся ў "кабаку",
І Хванчкарой запіў вячэру,
Ды прыгадаў, што ні вянку,
Ні восені я больш не веру.

Залез у кішеню па ўспамін,
І фотку выцягнуў старую,
Я — дзіўны сын, я — цяжкі сын,
Сваіх грахоў вам не дарую.

"Ты на мяжы неўрастэніі,—
Адна дзяўчук мне напісала,—
Ты адгані яе, спыні і
Далей трымайся ад вакзала".

Дык як? Куды журбу схаваці?
Віхуру думак дзе падзеці?
Не ведае адказа маці,
Магчыма, будуць ведаць дзеці.

На жаль, пакуты лістападу
Не адлюструю ўсе ў радку,
Напой шляхетны з вінаграду
Мяне чакае ў "кабаку".