Ользе
Ўсе словы як мечам адсекла,
Б'юць у вочы бялёткія згусткі.
Я другі раз па-беларуску
Пішу верш для мілай расейкі.
Вось Воўга у вас рака-маці,
У нас добры бацька ёсьць Нёман.
Нязмоўкны над ім птушы гоман,
Над ім ўсе мы сёстры і брацця.
Прайдзем з табой паркам Каложскім,
Ёсьць ў ім драматычныя рысы:
Князёўна, дачка тут Барыса,
Пранізлась стралой крыжакоўскай.
Памерла яна за каханне,
Пачуццкем тым збронены горад,
Куды ты не кінеш свой погляд:
Усюды сутрэчы-расстанні.
І бачна ва ўсім тут бяспека,
І цуды прыневерагодныя,
Палюбіш, упэўнен, Гародню,
Мая дарагая расейка...
6-7 снежня, 2010.