Падзей, што не было ніколі
Распавядзе люстэрка мне.
Як ад адчаю і ад болю
Ляцеў на Марс хлапчына, дзе
Жылі раней там марсіяне -
Гармонія пасярод іх.
Але няўрымслівых зямлянаў
Хвароб разбіў хтосьці келіх
З імі на белым касмалёце.
Марс змоўк, месца яго заняў
Ў навенькім светлым пераплёце
Зямлі далёкай філіял -
Ўсё так як там, ўсё нам знаёма.
Гады ідуць, мінае час.
І паланез, як аксіёма
Канчаецца. Трымай атлас.
Вось на Зямле вайна пачнецца,
Яе кліч уздрыгне весь Марс
Дамоў, дамоў іх сэрца рвецца.
Ракеты знішча вайны барс.
У таямніцы, баючыся,
Дзьве толькі з тысяч зберагуць
Сям’і ракеты. Сцерагчыся,
Яны на Марс ізноў збягуць.
Шум гарадоў, звонкіх дынараў
Ўсе мары, перашкоды ўсе
Зніклі пад час вайны фанфараў
Як ўзоры на пяску. Нясе
Торбу апошні марсіянін,
Каб на аскелках дзьвух міроў
Новай надзеі пурытанін
Знайшоў жыццё, пакой, любоў.