Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Святлана Сільвановіч

Сярэдняя: 4.5 (4 галасоў)

Мода на мову? Гэта цікава
Ціха Карова Казе сказала
Тая стаяла ў сваім хляву
І “па-кароўскі” усе “МУ” ды “Му”
Побач мужык і малыя дзеткі
Нібы каровы, а не суседкі
“Бач ты- карова гаворыць каню-
Я за такое і рогі здыму!”
Мова “кароўская” самая важная
Найпрыгажэйшая і паважная.
Я табе раю ў сваей сям*і
“кароўкую” мову за родную бяры.
З адчаем і жалем ўздыхнуў сусед:
Ці ж родная мова для бруду і бед?
Мова, як маці, як васількі
Як неба, зямля на якой раслі
Не трэба ей здрадзіць, не шанаваць
А трэба любіць і каранаваць.
“Мода на мову? Гэта цікава
Я зразумела”-каза сказала…
Мову вучыце, я так вам скажу
За гэта я капялюш здыму…
А на сваей толькі я змагу
Каханай прызнацца, як я люблю!!!!



Сярэдняя: 4.8 (4 галасоў)

Калі вяртаешся да даму стомлены
І толькі ліхтары табе падмігваюць
Галінкі дрэў ціхенечка качаюцца
Нібы нашэптваюць малітву ціхую
Ты ціха ўсміхаешся прахожаму
Які, чамусьці позіркам адказвае
Жадаючы табе ўсе толькі добрае
Нібы чароўнай сілаю валодае.
Калі вяртаешся да дома роднага
І адчуваеш водар сонейка
Таго, што ў дзяцінстве зыркала
І з ветрыкам гуляла весела
То адчуваеш сілу слаўную
Што прыдае жаданне вольнасці
І здольнасці ўсе выправіць на лепшае
На светлае, што людзі заслугоўваюць!
Калі вяртаешся да мовы роднае
Якой каханне вымаўляеш першае
Малітвай матчынай аберагаеш сонечнай
І песняй беларускай весялосць даеш
І хочацца, і можацца, і верыцца
І шчасце разукрашваеш вяселкаю…
І расыпаюцца бурштыны зорачкі
Калі чакаюць там, куды вяртаешся



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Я згубілася . растварылася я трымалася. А згубілася
Я звярталася да самой сябе, паварочвала-а ішла ўслед
За тваім ішла светлым позіркам, за словамі і за ўсмешкаю
За іскрыстымі вяселкамі, што сустрэчамі былі вытканы…
Я згубілася.я згубілася. У табе , родны мой, растварылася…



Сярэдняя: 4.7 (3 галасоў)

Час зайздросціў нам. Не ляцеў ад нас
Ціха сонейка ўсміхалася
Не спяшалася за за хвілінамі…
Толькі ведала, што ўсе міне….
Не шукай мяне. Не шукай мяне
Мы ўзводзілі сцены-крэпасці
Мы кахалі так, як ніхто раней
Памыляліся. Не здаваліся
І гублялі … нават самы сябе…
Ты даруй мяне. Ты даруй мяне
Час зайдросціў нам… але ен знікаў
Застаўлячы ўспамінаў груз
Даючы нам шанс і адзіны раз
Ўсе выправіць. Дараваць сабе…
Не губляй мяне. Не губляй мяне.