Пэўна, мне даўно пара змірыцца,
Але ж горыч у душы жыве.
Так яно — даўно ў руках сініца,
А у нябёсах сініх журавель.
Я не раз сініцу адпускала,
Ды яна нікуды не ляціць,
А таго, што маю, так замала,
Каб кахаць, смяяцца, проста жыць.
Адчуваю ўсё часцей міжволі,
Што пустой мне робіцца зямля.
Зноў са смуткам і душэўным болем
Я свайго чакаю жураўля.
Ён начамі доўгімі мне сніцца —
Да мяне спяшаецца-ляціць...
Не магу змірыцца я з сініцай,
I жураўку нельга прыручыць.