І зноўку колы, зноў цягнік.
І зноў кудысці бегчы.
З’явіўся хлопчык той і знік
І лёг на горад вечар.
Ты памятаешь рукі тыя,
Што так утульна абдымалі.
Чароўныя і дарагія
Яны цябе трымалі.
І вусны смачныя нібы
Зімой марознае паветра.
Ён дакранаўся і тады
Ніхто не быў патрэбны.
А ноччу,разам у цішы,
На небе вы лічылі зоркі.
І болей не было мяжы,
І пачуццё было так тонка.
Хацелася табе ў вырай,
Ён вырашыў зімой застацца.
І паляцела птушкай белай
З сабой не здолела змагацца.
А зараз зноў квіток,цягнік…
І ад яго зноў бегчы.
А хлопчык той кудысці знік,
І за акном самотны вечар…
Ты выйдзеш сёння ў шэры горад
І пойдзеш па знаёмым месцы.
Ты маеш сілу, маеш гонар,
Ды цягне нешта ўсё ў сэрцы.
Ты паляцела б прэч адсюль,
Але трымае нешта моцна.
І новае жыццё пакуль
Яшчэ не б’ецца ў акенца.
І зноўку вечар у кавярні
Што так знаёмая табе.
І зноў гарбата, зноў пытанні
Пра тое што было і што ідзе.
Ды кінуць усё і прэч пакуль,
Таго жадае тваё сэрца.
І старае жыццё адсюль,
Хай тут і застанецца…