У шлях апошні, ў лёгкіх санках,
Пасля развагі, а не здуру,
Дзядуля цягне “нечытанку”,
Каб здаць яе ў макулатуру.
У промнях сонца пераплёты
Багаццем позіркі кранаюць –
Прывабна ззяюць пазалотай,
Узяць у рукі запрашаюць.
Вось толькі ўчора на паліцах
Яны стаялі ў цёплым доме,
А сёння доля іх згубіцца
Паміж паперак і кардонак.
Хаця стары – не з ліку лохаў
І не хварэе на галоўку,
Тамы Есеніна і Блока
Вязе на пераапрацоўку.
І Чэхаў тут, і Дастаеўскі.
Што па тамах, што паасобку.
Гняце маркота. Сэрцу кепска.
Але так вырашана. Кропка.
І не таму, што сёння грошай
Яму крытычна не хапае, –
Стары чытаць ужо не можа –
Аслаблы зрок не дазваляе.
Хацеў адвезці сыну, ўнукам,
Дык не згадзіліся на гэта.
Нашто, як маецца камп'ютар,
Шчэ марнаваць час на паэтаў?
Дый у кнігарні, калі прымуць,
Як на паліцы будзе месца,
Так і пакрыюцца ўсе пылам,
Нібы якое непатрэбства.
Куды яшчэ? Ў бібліятэку?
Магчыма, ў сховішча закінуць?
Там у старога чалавека
Яго багацце, пэўна, прымуць?
Духоўны скарб. Ці “няўжыванка”?
Што гэта – смецце ад культуры?!
У шлях апошні: з дому, ў санках.
О, горкі лёс літаратуры!
6.12.2010