Не ляцелі ва ўсе бакі гузікі,
Наш палац быў дзіраваю хіжынай.
Сарамліва хаваючы вусікі,
Да ката заляцалася мышына.
Не крычалі, на раны ня дзьмухалі,
Не былі. Толькі рвецца нахальна,
Дачапіўшыся глупаю мухаю,
Успамін, што ярчэй за рэальнасьць.
Кот на лапы так мягка саскочыў,
Прыхаваўшы лясную драпежнасьць.
Мы з табой паасобку пакрочым:
Што прайшло, тое ўжо непазьбежна.