Ззяе яскрава агеньчык далёка,
Ледзьве заўважны нашаму зроку.
Ледзьве даходіць да нас яго пах,
Недзе хаваецца ён у кустах.
Людзі праходзяць, кідаюць зрокам
Агеньчыка тога заўважыўшы троху.
Глянуўшы, супыняцца, крыху пастаяць,
Нешта падумаюць, і зноў пойдуць спаць.
Ён іх кліча, заве, прызывае,
Як прыцягнуць да сябе іх не знае.
Хоча ён паказаць людзям шлях,
Але не йдзе ніхто – то нейкі жах.
Маленькі, непрыметным здаецца агеньчык
Здалёк людзям, быццам праменьчык,
Але зрабілі бы людзі пару крокаў толькі,
Пабачылі б сілы у агеньчыка колькі!
Святлом сваім асвятляе ён межы,
Бліжэй падыйсці толькі трэба,
І зрок ваш святло яго быццам рэжа,
І цяпло ён дае, якога няма і на небе.