Гартаю толькі я, пакуль,
У адзіноце ўласны сшытак.
Лічу – адзіны мой пажытак,
Майго сумлення цяжкі куль.
Нікім не чытаны дасюль,
Збірае ён радкі і словы –
Мае сумненні і высновы…
Шматкроп’і – дзірачкі ад куль.
Я веру шчодрасці зязюль –
Гудуць гультайствы, гульні, гулі…
Ды не гуляю, як ні гнулі,
На нічыю з жыццём, на нуль.
Стырно алоўка – нібы руль,
Але дарма – радок, як вершнік:
Кладуцца на паперу вершы,
Я сам не ведаю адкуль.
Радок – адтуліна Адтуль?
Пягаса выбрык выпадковы?
Магчымы след яго падковы
Я не схаваю, як куркуль,
Бо не з паэтаў-капрызуль,
І ўсё аддам вам на спажытак:
Няхай агульным стане сшытак,
Які прыватным быў датуль…
P.S.
Каб не сурочыць, у бабуль,
Была парада для матулі –
Паказваць немаўляці дулі,
Калі пачулі "гулі-гуль"…
2000/2002
Як жа добра напісана!
Як жа добра напісана!