Штонядзелі спяшаліся мы ў гэты дом
І сядалі за стол з беласнежным абрусам.
І, хоць горад чужы пільнаваў за вакном,
Тут сябе кожны з нас адчуваў беларусам.
Тут штораз аднаўлялася повязь часоў,
Тут гучалі імёны забытых герояў -
Легендарных паэтаў, вясёлых хлапцоў,
Тых, якіх забівалі з-за вершаў і мрояў.
І спявалі мы песні Радзімы сваёй,
На няшчасце, далёкай, на шчасце, адзінай.
І, здаецца, вастрэй сумавалі па ёй -
Песні песняў, якая завецца Радзімай.
Ну а потым, калі, атрымаўшы дыплом,
Я вярнуўся ў свой Менск, бо патрэба наспела,
На канцэртах альбо за бяседным сталом
Бракавала мне нашых аматарскіх спевак.
Ды я ведаў - як песню ў мяне адбяруць,
Да Алесі Адамаўны ў госці збяруся,
Каб упэўніцца зноў, што жыве Беларусь,
Покуль гэткія людзі дбаюць аб Беларусі!