Штонядзелі спяшаліся мы ў гэты дом
І сядалі за стол з беласнежным абрусам.
І, хоць горад чужы пільнаваў за вакном,
Тут сябе кожны з нас адчуваў беларусам.
Тут штораз аднаўлялася повязь часоў,
Тут гучалі імёны забытых герояў -
Легендарных паэтаў, вясёлых хлапцоў,
Тых, якіх забівалі з-за вершаў і мрояў.
І спявалі мы песні Радзімы сваёй,
На няшчасце, далёкай, на шчасце, адзінай.
І, здаецца, вастрэй сумавалі па ёй -
Песні песняў, якая завецца Радзімай.
Ну а потым, калі, атрымаўшы дыплом,
Я вярнуўся ў свой Менск, бо патрэба наспела,
На канцэртах альбо за бяседным сталом
Бракавала мне нашых аматарскіх спевак.
Ды я ведаў - як песню ў мяне адбяруць,
Да Алесі Адамаўны ў госці збяруся,
Каб упэўніцца зноў, што жыве Беларусь,
Покуль гэткія людзі дбаюць аб Беларусі!
С.Б.
Так радасна дзякаваць кожнаму,
Хто Богам падораны мне.
Паспець бы, пакуль прамільгне
Мой век электрычкай апошняю,
Пажоўклым лістком у вакне.
Не, гэта зусім не дэпрэсія
І не развітанне, ані,
Не заклік збіраць камяні.
Бог дасць, дажывем і да пенсіі...
Але ўжо палічаны дні.
І з часам вастрэй адчуваецца,
Што ўдзячнасць не можа чакаць,
Што страшна сябе папракаць,
Калі сувязь - раз - абрываецца
І ў вечнасць дарэмна гукаць.
І толькі ў малітве - так верыцца -
Падзякі запознены ўздых
Дасягне, патрапіць да тых,
Хто болей ніколі не вернецца
З нязнаных краёў незямных.
Хто быў са мной
і ёсць,
і будзе
У нам наканаваны час -
Я дзякую за ўсё вам, людзі,
І Богу дзякую за вас!
Ты плануй, не плануй — вырашае заўсёды Бог.
І крыўдуй, не крыўдуй — мае рацыю ён, не ты.
Вось і сёння, напэўна, ізноўку цябе збярог
Ад чарговай спакусы ці іншай якой бяды.
У прыветнай кавярні людское шуміць трысцё.
Майго цела абрысы адлюстроўвае ўпарта шкло.
З аднаго боку, сумна — праходзіць маё жыццё.
А з другога, прыемна — пакуль яшчэ не прайшло...
В.Р.
Вярталіся ўночы з Палесся.
Асфальт шапацеў пад коламі.
Гучала ў салоне паэзія –
Уражвала, непакоіла.
Пад зорамі красавіцкімі
На хуткасці дзевяноста
Чыталіся вершы нізкамі
Спакойна, нягучна, проста.
Не раз, нібы мроя, ўспомніцца
Начная дарога гэта.
Я быў шчаслівы напоўніцу –
Я вёз у прышласць Паэта.