Чалавека Анёл апякае
З першых дзён да смяротнага ложа.
Пільна сочыць за ім, зберагае
Ад уздзеянняў д’ябла варожых.
У час розных жыццёвых нягодаў
Непрыкметна плячо падстаўляе,
Ці на рукі прымае лагодна
Покуль той чалавек ачуняе.
Сам не просіць падзякі за гэта.
Сціпла служыць магутнаму Богу,
І асноўнай кіруецца мэтай:
У свой час аказаць дапамогу.
Толькі людзі не ўсе заўважаюць
І адданасць, і клопат ягоны.
А бывае, як што, зневажаюць,
Пасылаюць папрокі, праклёны.
Пагалоску пачуў я аднойчы
Аб бязглуздым такім чалавеку,
Што задумаў на ўласныя вочы,
Яўна ўбачыць Анёла апеку.
Ды паколькі мажліва такое
Ад прастола з Высокіх нябёсаў,
Бог прыбраў яго хутка за тое
І адкрыў перад ім карту лёсу.
Там сляды паралельным пункцірам
Двух істот па зямлі адбівалісь.
Дзесьці побач, а дзесьці з адрывам,
Раптам параю ног пакідалісь.
І, як вехі, адмеціны – даты,
Менавіта нягодаў, іспытаў.
Па жыцці чалавек той упарты
Свае сілы з апекаю блытаў.
Ён святую анёльскую справу
Недаверам, паклёпам зняважыў,
Праз пагарду, сумлення атраву,
Яго клопат зусім не заўважыў.
Папрасіў грэшнік той недалёкі
Усявышняга, каб растлумачыў,
Разумець яму як замалёўкі,
Што па карце ён зараз убачыў?
-Вось тут, бачыш, было ў мяне гора,
З’еў пажар і маёмасць, і хату.
Дзе сляды ад святога Анёла?
Адляцеў бесцялесны, крылаты.
А ля гэтай адмеціны цудам
Я хваробу адолеў цяжкую.
Зноў мой след толькі кінуты цугам
І не бачым мы пару другую.
Я сам-на-сам з бядой заставаўся,
Шукаў выйсця на свет з цемры-ночы.
А святы апякун аддаляўся.
Глянь сюды, зноў адзін толькі крочу.
-Ну і што ты вярзеш мне такое?
Абурыўся Айцец наш нябесны,
Ты праз грэх бачыш толькі благое,
А не клопат Анёла пачэсны.
След не твой ланцужком непарыўным
Праз жыццё тваё ўсё пралягае,
А яго. Ад цябе неадрыўны,
Аб табе увесь час толькі дбае.
Ну, а там дзе сляды прападалі,
Ён цябе браў на ўласныя рукі,
І пакуль беды ўсе не міналі,
Засланяў, зберагаў ад пакуты.
*
Запавет ад Хрыста мы ўспрынялі,
Каб любілі найперш толькі Бога.
Мне шкада, што няма на скрыжалі
Чулых слоў да Анёла такога.