Кіпеў акіян.
Звар'яцелыя хвалі,
як цацку, падкідвалі лайнер турысцкі...
Да воблакаў з гулам густым узляталі
салёныя пырскі.
I квола трашчалі заклёпкі і гайкі —
выдатны метал стаў падатліва-ломкім.
На тысячы міляў ні шхуны, ні чайкі —
абломкі,
абломкі...
Як лютая бура, знямогшыся, спала
і сціхла яе нечуваная глотка,
з дрымучых глыбіняў наверх усплывала
падводная лодка.
Нядаўна шпурляла са дна акіяна
свае мегатоны у свет шматгалосы...
I грукала сэрца ў грудзях капітана:
убачыць нябёсы!
Ірвала на часткі душу утрапенне,
халоднай расой пакрывалася цела.
Высокае сонца,
бы ў часе зацьмення,
у мораку тлела.
Ахутаў удушлівы попел бязмежжа.
Дзе дзеліся ў гавані роднай усмешкі?
Нікога, нічога...
На ўсім узбярэжжы
адны галавешкі.
Рассыпаўся прысак на месцы ўчарашнім,
ніхто не чакае, не любіць, не кліча.
Варожым было і да жудасці страшным
зямное аблічча.
Замёршы, падводная лодка стаяла.
Было ў яе, мусіць, адзінае выйсце:
у чорную прорву, забыўшы прычалы,
нырнуць — і не ўсплысці...
Вельмі праўдзівы, верш з
Вельмі праўдзівы, верш з глыбокім сэнсам.Нават страшна робіцца Гэта жыццё...канчаецца,і пачынае валадарыць смерць. Але не ЖЫЦЦЁ мацнейшае за смерць. Чалавек перажыве ўсё...