Час апошні… Канваір
вёў мяне на смертны пір.
Лёд у вачах, і ў задуменні…
Над зямлёй гулялі хмары,
зацягнулі шчасця мары,
грукнуў гром – парваў кішэні…
Дождж быў лёгкім, шчырым
шчасцем
і пятля так хутка скрасці
пажадала назаўжды
усё… Цяпер гляджу ў неба,
паміраю, так і трэба…
Толькі холад і дажджы.
2015 г.
Ён не памёр, пакуль ён у
Ён не памёр, пакуль ён у нашым сэрцы.