Станислав Шастак
Я ведаў, мама, ты мяне чакала
Я чуў твой голас з родных мне грудзей.
Тым голасам нам песні ты спявала
І ім жа ўшчувала не радзей.
Той голас выпраўляў мяне ў дарогу,
У люты вецер ахінаў цяплом
І ўзносіў модлы па вячэры пану Богу,
Каб быў шчаслівы я і ўвесь мой дом.
Віхор развеяў родных мейсц карціны
Пасерабрыў і косы і груды
Апошнім часам мрою ўспаміны
Якой прыгожай ты была тады?
Ў той летні дзень, калі апошні золакі
Прамень на захад мне дарогу разаслаў
Накінуў на аблокі лук вяселакі
Абвіты у маністы росных траў.
І чаму ж не спыніў я машыну?
Чаму мне не шапнуў небакрай,
Што цябе назаўседы пакіну,
Ў раз апошні прамоўлю:"Бывай!"
Што цябе ў раз апошні цалую,
Абдымаю ў апошні разок!
І што болей ня ўбачу жывую
З родных вуснаў ня ўчую:"Сынок!"
Ажывае сталёвая просінь
Неба роднага нібы ў сне...
За акном звоніць золатам восень
Кліча зноў да матулі мяне.