Вецер асенні на струнах дажджу
Грае мелодыю ростані з летам.
Шэраму небу, свайму слухачу,
Хоча запомніцца новым куплетам.
Колькі тых песень прапета было,
Нават не помніць і дуб пракаветны.
Толькі былое туманам сплыло,
Нібы рахунак цяплу неаплатны.
Кроплі дажджу, выбіваючы такт,
Нотамі ўпалі на травы і дрэвы.
Будзе кароткі спачын ці антракт -
Потым завеі пачуюцца спевы.