Светлай памяці маёй бабулі
Ф. Я. Літвіновіч прысвячаю…
Жыццё пакінуць як героі
Адзінкі з тых, хто жыў на свеце.
Астатнім жа ні скарб, ні зброя
Не дапамогуць перад смерцю.
Тут жыў, тут — знік. Імя — і тое
Забудуць людзі вельмі хутка.
Сплывуць імкліваю вадою
У вечнасць словы, справы, чуткі.
Ці не таму у час адказны
Пад ціскам страху таямніцы
Зняважаць іншыя, абразяць
Тых, хто лячыў іх у бальніцы,
Ці змучаць родных, не іначай,
Не стогнам болю ад расстання,
А нейкай зайздрасцю свярбячай:
“Яны — жывуць, мяне — не стане…”
Ды ёсць і іншыя з смяротных:
Ад іх жыцця спрадвечным вее
І нават іх апошні подых
Нясе святло, цяпло, надзею…
Гады, як знічкі, прамільгнулі,
А мілы вобраз — неадступны.
І сёння чую шэпт бабулі,
Які злятаў з бяскроўных вуснаў:
“Жыві па-Божаму, унучка,
Будзь шчырай, добрай, не зласлівай,
Давай работу сваім ручкам —
Без працы нельга быць шчаслівай.
Скачы, спявай на радасць людзям
І прэч гані тугу ліхую.
Няхай твой тварык светлым будзе.
І не шкадуй мяне, старую.
Не варта слёзкі ліць дарэмна —
Я аджыла сваё на свеце.
А зараз мне ужо патрэбна
Аслабаняць дарогу дзецям…”
Бабулін запавет і прыклад
Нясу праз лёс свой асцярожна.
Яна жыла праўдзіва, светла
І адышла ў нябыт — прыгожа.