Беларусь ты мая дарагая,
Сінь нябёс у азёрах вачэй!
Ты, як маці, усіх нас яднаеш,
Каб свяціўся твой вобраз ярчэй.
Ты жывая, без скону, крыніца,
Жыццядайнасці нашай рака!
Мне б удосталь табою напіцца,
Ці хоць дух перавесці смыка.
Адпачне хай, стаміўшыся, трэба.
Дзе ж яшчэ адпачнеш ты душой?
Смак палёту дае толькі неба
І вось толькі Радзіма - спакой.
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2016
Свидетельство о публикации №116122103549