Калісьці вялікае княства…
З народам адзіным і мужным!
Да варвараў трапіла ў рабства…
Прабыўшы пад гнетам бяздушным!
Стагоддзі, гады і хвіліны…
Падзелена была на часткі...
Сабой запаўняла магілы!
Чужынцам плаціла падаткі!
За край яго родны і мілы!
Народу не далі змагацца!
Каб больш не было светлай сілы!
Ніхто з нас не здолеў падняцца!
Цяпер не гучаць роднай мовы….
Такія пяшчотныя словы!
і памяць запоўнена кроўю…
Гаротнай і любай зямлі!
Гавораць, што вольнаму воля!
Што вольнаму жыць весялей!
Чаму ж беларуская доля?
Маўчаць! Хоць маўчаць ўсё цяжэй!