Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Вікторыя Ковель

Сярэдняя: 4.7 (3 галасоў)

Калісьці вялікае княства…
З народам адзіным і мужным!
Да варвараў трапіла ў рабства…
Прабыўшы пад гнетам бяздушным!

Стагоддзі, гады і хвіліны…
Падзелена была на часткі...
Сабой запаўняла магілы!
Чужынцам плаціла падаткі!

За край яго родны і мілы!
Народу не далі змагацца!
Каб больш не было светлай сілы!
Ніхто з нас не здолеў падняцца!

Цяпер не гучаць роднай мовы….
Такія пяшчотныя словы!
і памяць запоўнена кроўю…
Гаротнай і любай зямлі!

Гавораць, што вольнаму воля!
Што вольнаму жыць весялей!
Чаму ж беларуская доля?
Маўчаць! Хоць маўчаць ўсё цяжэй!



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Калi наступiць цемра
З бядой i ланцугамi,
А золата i срэбра
Заззяе пад князямi.
Падымуць у неба сцягi,
Каб вырвацца на волю.
Усе, хто з доугай смагi,
Намроiу добрай долi.

I пойдуць зноу асiлкi
Змагацца з цёмнай сiлай,
Якая намi правiць,
Падняушы нас на вiлы.
Сынам зямлi гаротнай
Няма цяпер збавення,
Бо над зямелькай роднай
Усе здекi ды ганеннi.

Радзiма наша, мацi!
Не дай жа цяжкай долi,
Бо вораг у нашай хаце
Так тупае нагою,
Што чутна нават сэрцам,
Замучанай душою,
Няма куды падзецца,
Не здацца нам без бою!



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Мой каханы, мой любы!
Што не тоіш атруты,
Быццам боль і пакуты
Не твае,а мае!
Зноўку вусны надзьмуты,
Не захопіш прыступам.
Праляцяць,
Не заўважыш, гады!
Як за лепшую муку
Будзе ўзяць на паруку
Тую даму,
Якой месца – сны.
Мой каханы, мой любы!
Што стаіш не абуты,
Не адкрыю дзвярэй,
Не прасі!
Каб ты ведаў,
Як Люты
Абдымае, мой любы,
Сагравае мяне,
Быццам ты!
Каб ты ведаў,
Як сэрца
То маўчыць, то зноў б'ецца.
Мне здаецца, сарвецца!
Калі зведае зноў,
Што ёсць ты!



Сярэдняя: 4.8 (4 галасоў)

Мая Радзіма! Як ты міла!
Твае прасторы сэрцам не абняць!
Табой жыву… Мая Радзіма!
Табе хачу жаль сэрца расказаць!

Пра нашы згубленыя нівы…
Пра цяжкі лёс тваіх сядзіб…
Пра… «родны кут, як ты мне мілы»…
Ужо радзей цяпер гучыць!

Пра нашы згубленыя творы…
Гісторыі забытыя шляхі…
Як мы не маем роднай мовы…
Якую продкі неслі праз вякі!

Але я ведаю, что болей…
Такога краю не знайсці….
Дзе лётаюць буслы над полем…
Дзе знойдзем зноў спакой душы!

Таму жыву табой Радзіма!
Таму так сэрца за цябе баліць!
Народ павінен быць адзіны!
Каб край наш родны не згубіць!