Польскаму ксяндзу і паэту, майму сябру
Юзэфу Дзяконьскаму, які вывучыў беларускую мову і вёў службы ў мазырскім касцёле
па-беларуску, і па-беларуску піша вершы
У мазырскай Даліне Анёлаў,
Дзе Прыпяць, нібыта сляза,
Узняў нескароную голаў
Белы храм з-пад няверы ляза.
Так распяты Хрыстос уваскрэснуў
У зняверанай кожнай душы.
І парой ясназораю ўвесну
Пакаянне прыйшло на крыжы.
Разгавейся ж,душа,у прычасці.
Час апостальскай веры настаў.
Спазнавай найвялікшае шчасце,
Прымаючы шчыра Хрыста.
У маленні маім ружанцовым
Можа, крыху суцешыцца боль
Занядбанай, замучанай мовы,
Што у храме знаходзіць спатоль.
Уваскрэслае Божае слова
Хай ажывіць Палесся душу.
Зберажэ Беларусь у вянку палыновым-
Аднаго у малітвах прашу.