Мы ўсе жывём тут нЕяк…
Але, ў Жыцці бясконцым –
мы толькі госьці,
на Зямлі з сваім жыццём…
І свой, у кОжнага – Суддзя і Сябра ёсць.
З НарОджання,
даЕцца знЕкуль кОжнаму –
такое набыццЁ…
Ў дзяцінстве – Сябра супакОе нас,
і быццам маці, вытра нашы слёзы.
Ў юнацтве, будзе нашы дрЭннасці спыняць.
Ва ўзрОсце, пры патрЭбе,
нас асУдзе – чЭсна, і сур’ёзна…
Наш Сябра і Суддзя, шчэ ў малышАх,
імя сваё, вядомае нам мАе.
Наш Сябра і Суддзя – Душа,
якая, у адрозненні ад нас –
не памірае…
Здаецца ж, мы – аднолькавы ва ўсім.
А Лёс свой, кожны з нас,
па-свОемУ будУе…
Душа, бывае, пачынае галасіць,
што мы Прысуд Яе не чУем…
Бывае так,
што Нехта, за свой век,
сваю Душу – затопча, і скалЕча…
То гэты - ўжо не Чалавек…
Такі – не мАе прАва,
нават назывАцца ЧалавЕкам.
*+*
4 Лютага 2014 г. …уначы, у Менску…
**( нЕяк – как-то; знЕкуль – откуда-то; набыццЁ – аванс; спыняць – останавливать;
пры патрЭбе – при необходимости; вядомае – известное; мАе – имеет;
у адрозненні – в отличие; здаецца ж – кажется; Лёс – Судьба; будУе – строит;
галасіць – рыдать; Прысуд Яе не чУем – Приговор Её не слышим; Нехта – Какой-то).
Графаманства
Графаманства