Узняўшы неба сіні шал,
Хістаючы аблокаў крыгі,
Бусліхі белая душа
Трывожна развінае крылы.
Ад гнёздаў цёплых немаўлят,
Што ўпершыню вітаюць сонца,
Яна адводзіць золь і град, —
А як ад іх адвесці стронцый?
Дзе ёй набрацца столькі крыл
На ўсе калыскі і на гнёзды,
Каб цэлы свет сабой закрыць
Ад жахаў атамнай пагрозы?..
Яна, ахоўніца жыцця,
Цяпер да кожнага парога
Нясе, як некалі дзіця,
Сваё пяро перасцярогі.