Станоўчых прыкладаў няма.
Іх не было яшчэ ніколі.
Пераўзысьці праз мімаволі
не закрануўшы сваяка,
не пакідаючы пакою,
дзе ўсё былое, як сцяна.
Яна наперадзе і ззаду,
з бакоў, і звонку і знутры.
Шчыльней прастора, болей страты
на плошчу большую і ў часе
на сьценку тую, дзе стаіш,
дзе і застанешся калісць.
Дзе толькі тое, дзе ты сам?
Дзе больш нікога больш не будзе?
Дзе толькі ты сябе асудзіш
на існаванне і падман?
На ўзыходжанне і ў стан,
калі не будзеш бачыць суддзяў?
Няма такога.
Не было.
Не будзе потым нараджацца.
Адкуль бы нешта ні прыйшло,
адкуль не выйшла, ці зайшло,
яно праз сьцену будзе звацца,
яно, ці ён, або яна – дарадца,
не пакідаючае
нас
жыццё.