З рАння дожджык –
несканчАемы…
Неба шэрае і мутнае…
Быццам жнівень адчувАе
развітанне хуткае…
Ад’язджаць пара з мясцін,
дзе ня госцем я…
Дзе душУ сваю ўзрасціў…
Ад’язджаць пара,
хутка з Косава…
Вечар, яблыня, і стол,
ля калодзежа…
Дзесьці ў небе, там,
Хрыстос,
з Багародзіцай…
Што за справы у багоў,
я – без дОпыту…
Мне хапае сваягО
клОпату…
Я сяжу пад ліхтарОм…
Лісце – шОргае…
І няма штось камароў…
Можа сорамна…
Што давОлі доўгі Час,
кожным вечарам,
не было ад іх мне спАсу,
аж скалЕчылі…
Кавы кубак…
Цыгарэтка…
Пасядзелкі познія…
Ёсць на Свеце месца гэткае –
горад Косава…
Ёсць хацінка тут свая…
Двор з калодзежам…
Тут мне кожны – як сваяк…
Ці, як сЯбра,
кожны мне…
Вось і дожджык перастаў…
Разышліся хмАры…
Зорнай ночы чысціня
ў развітанне дАрыцца…
Я вярнусь сюды ізноў…
Ты мяне не забывай…
З дому мне пара дамОў…
Бывай,
мой Косава,
бывай…
23 жніўня 2013г. Косава.