Чалавек зачым ваюе,
Зачым сьлёзы лье ды кроў,
Зноў і зноў жыцьцё марнуе
Прагнай хіжнасьцю сваёй?
Былы стогодак адгрымеў,
На ім шчадроты Сьмерць зьмясіла…
Век дваццаць першы, быццам леў,
Паўзе з Дамаску, з Украіны,
Кіпцямі шкрабае, гірчыць,
Засядкі-хованкі ўе,
Рыхтуе скок, рыхтуе чын,
Лагоды новае вайне.
-20.02.16.