Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Чараты (Балада антаў. V стагоддзе)

Сярэдняя: 4.3 (18 галасоў)

Як прадаўжаючы раты,
Растуць з балота чараты.

На чаратах і на губах
Трывожнай небяспекі пах.

Пачуўшы: «Ворагі ідуць!» —
Нырнулі хатнікі ў ваду.

I зараз сцішана на дне
Чакаюць, калі жуд міне.

А вецер дзьме па чаратах —
Здаецца, ходзіць па ратах.

Па людзях быццам ходзіць ён,
Хто не паспеў пайсці ў заслон;

Хто не паспеў узяць мячы,
He змог з малымі уцячы,

Якія тут жа, сцяўшы страх,
Чарот мыляюць у губах.

Ляжаць пад зябкаю вадой,
У глей загнаныя бядой.

Гудуць трывожна чараты,
Нібы раскрытыя раты...

Вачніцамі вачэй пустых
Глядзяць у зле на чараты,

З якіх дыміцца яд надзей —
Дыханне стоеных людзей.

I ўжо ў балота лезе раць...
Як лёгка хітрасць ваяваць,

Калі, раскрытая спаўна,
Яна не хітрасць, зло яна.

Ты чарацінку вырвеш з губ —
I ўжо любуйся, душагуб,

Як захлынаецца дзіця,
Табой забранае ў жыцця.

А можаш і наадварот —
Прабіць наскрозь чаротам рот.

Тады, працятая да дна,
Душа не ўстане ні адна...

Ты пераможца, вораг-змей,
Бо ты хітрэй, падлей і злей.

Дзьме цішынёю з балатоў —
Hi чаратоў там, ні ратоў.

I ўсё ж над страшнаю вадой
Цікуе вока за табой.

Яно запомніць назаўжды,
Куды пайшлі твае сляды.



Выдатны паэт!

Выдатны паэт!

да!

да!