Ох i дачка ў ляснiка расцвiтае,
Быццам купальская зорачка тая.
Сонца i месяц заўжды за ёй сочаць,
Каб не маглi прыгажуньку сорочыць.
Гнецца лясная дарожка падковай, –
Шчасця ўсё зычыць дачцэ ляснiковай.
Год ёй багата зязюлька жадае,
Зводны хор птушак ёй оду спявае.
Хлопцы ў акрузе па ёй уздыхаюць,
Так уздыхаюць, – вятрыску ўздымаюць.
I да таго часам моцны вятрыска, –
Краскi ў паклоне схiляюцца нiзка.
Ой, у ляснiчкi, у чараўнiчкi
Вочкi – чарнiчкi, вусны – сунiчкi,
Косы, нiбыта ў ніцай бярозы,
Смех яе шчыры, як россыпы росаў…