***
Ад сівой даўніны мудрых думак сувой
Не згубіўся ў вяках і сягоння дарэчы:
“…Прад матуляй укленчы, Айчынай сваёй,
А яшчэ прад настаўніцай першай укленчы”.

Не забудзь, хто табе адкрываў новы свет,
Хто вучыў шанаваць і Радзіму, і мову.
Пранясі па жыцці гэты сказ-запавет
І сынам перадай як святую замову:

“Дзе б ні быў, ні хадзіў ці адзін, ці з сям’ёй,
У апратцы сялянскай ці, можа, у фрэнчы,
Прад матуляй укленчы, Айчынай сваёй,
А яшчэ прад настаўніцай першай укленчы”.

І тады Бог даруе правіны твае
І падасца жыццё зразумелым і цэльным.
Толькі думка адна мне заснуць не дае:
Вельмі мала сваіх мы настаўнікаў цэнім.

“Дзе б ні быў, ні хадзіў ці адзін, ці з сям’ёй,
У апратцы сялянскай ці, можа, у фрэнчы,
Прад матуляй укленчы, Айчынай сваёй,
А яшчэ прад настаўніцай першай укленчы”.

Не гартаў я фаліянтаў пажаўцелыя старонкі, 
Не шукаў пра вас паданняў,
        пыл стагоддзяў не страсаў. 
Чуў я змалку плач ваш горкі,
        чуў я смех ваш срэбразвонкі, 
Беларускія жанчыны — неўміручая краса!

Станам — зграбныя бярозкі,
        што павыбеглі край руні, 
Замест воч — асколкі неба
        яснай чэрвеньскай пары; 
Валасы — ручайкі лёну,
        галасы — напеў шматструнны, 
А усмешкі — водбліск ясны санцавейнае зары.

Гордасць, пэўна,
        узялі вы ў Рагвалодавай Рагнеды, 
Дум ясноту Ефрасіння, пэўна, ў спадчыну дала. 
Кроў свавольных крывічанак
        не схіляла вас у бедах, — 
Пакідалі вы святліцы, бралі ў рукі вы булат.

Нёс тэўтонскі крыжаносец на канцы мяча няславу,
На зямлю славян-суседзяў ваяўнічы рушыў швед. 
Адгукаўся Яраслаўне голас цвёрды Гарыславы, 
Клікаў віцязяў у бітве затаптаць варожы след.

Крывічоў зямля лясная не скаралася няволі, 
Хоць не раз іх род нязломны у пабоішчах палёг. 
Паланянкамі былі вы, а рабынямі — ніколі! — 
Хоць у гневе неразумным адварочваўся Стрыбог.

Колькі вы пакут зазналі — не зазнаў ніхто на свеце!
Кветкі-браткі — вашы слёзы прарасталі па лясах;
Сек няшчадна вам абліччы ліхалеццяў снег ды вецер, 
А не звяла, не змарнела ваша гордая краса!
Гнулі спіны вы ў прыгоне,
                                            жалі жыта Радзівілам, 
Пелі песні немаўляткам пры лучыне ў позні час; 
Гадавалі веліканаў, каб дужэў народ-асілак, 
Налівалася каб сіла незгінальная ў плячах!

Вы зазналі дым і попел,
                                 спусташэнне лютых войнаў, 
Хлеб з бядою-лебядою, лёс салдаткі-удавы; 
Вы трывожна сустракалі
                                           век дваццаты неспакойны; 
Не схілялі ў час нашэсцяў непакорнай галавы.

Вам знаёмы кроў і порах,
                                           партызанскія сцяжыны, 
Помсты жар у сэрцах добрых,
                                           дзе б каханню гнёзды віць; 
Вы на смерць ішлі без страху,
                                           беларускія жанчыны, 
У імя Радзімы светлай, міру, шчасця і любві!

Вы умелі быць гразою. Чырванець умелі ружай. 
Рассыпаць дабра алмазы.
                                           Карчаваць карэнне зла. 
Гэта ваша бессмяротнасць
                                           увасоблена ў Харужай, 
З вашай мужнасцю Мазанік меч дамоклаў узняла!

Вы — пачатак прыгажосці,
                                       вы — жыцця першапрычына, 
Бачу будучыню вашу я ў служэнні хараству. 
Я цалую вашы рукі, беларускія жанчыны! 
Я схіляю перад вамі ў знак пашаны галаву!