Мары закалыхвалі чаргой -
Мілыя, уяўныя мясціны...
Сінявата-бэзавай смугой
Спавівае памяць успаміны.
Асляплялі водблескі вады
Раўчука ў полі каля гаю...
Як, калі я трапіла туды,
Пэўна, ужо ніколі не ўзгадаю.
Адшукаць бы пожню, дзе раса
На світанні песціцца і стыне...
Там пад гонкім небам напісаць
Лепшы верш - галінкай на сцяжыне.
Мне б яго пазнаць, убачыць зноў -
Краявід загадкава-імглісты,
Ды між поля, сцежак і бароў
Напісаць: сустрэлася з дзяцінствам...
Проста цудоўна! Дзякуй
Проста цудоўна! Дзякуй вялікае Вольга!