Далонню шэрае акно раскрыла… І вецер ірвануў фіранкі—крылы Самотнай постаці між вечнага святла. Апошні крок—і холад ў паветры, І жорстка рве пачуцці… Знаеш, гэта, Напэўна, сэрца памірае так дарма.
студзень 2011
Верш вельмi спадабауся
Верш вельмi спадабауся
Верш вельмi спадабауся