Дубамі адвечнымі продкі
Надзейна ў Айчыну ўраслі,
I вочы нябожчыцы цёткі
Валошкамі ў полі ўзышлі.
Вясковая вечная повязь
Вяртае жывых з забыцця.
Я — завязь, я — зерне, я — споведзь
Свайго разумення жыцця.
Чаго яшчэ ў свеце не будзе?!
I згаснуць: хто — ноччу, хто — днём
Высокія зоры і людзі,
Сусвет азарыўшы агнём.
I выстаіць стыласцю студзень,
I майскае ўспыхне святло,
Чаго яшчэ толькі не будзе,
Узросшы на тым, што было!
Прывітанне! Цудоўныя вершы. І
Прывітанне! Цудоўныя вершы. І гэты - такі блізкі і зразумелы! Творчага натхнення Вам надалей, Леанід!