Думы хворага караля Аляксандра на шляху з Ліды ў Вільна
(у памяць аб падзеях 1506 года)
Апалчэнне ўзначаліць прызваны,
апалчэнцаў кароль не павёў.
Вось ляжыць ён, паралізаваны,
у калысцы паміж двух канёў.
“Люд літвінскі! Час смерці мой блізка!
Без мяне перамогу здабудзь!
Павядуць войска Кішка і Глінскі
і ля Клецка татараў паб’юць.
Афарбуюць крывёю татарскай
апалчэнцы Літвы Лань-раку.
Вунь за гэта ўздымаецца чаркай
сонца справа, ва ўсходнім баку!
Уздымаецца за перамогу
сонца-чарка з крывавым віном.
Асвятляе мне ў Вільна дарогу,
цела слабае лашчыць яно.
Вунь як неба на ўсходзе зардзела!
Ды крылом засланяючы дзень,
над разбітым паралічам целам
нехта лётае, кідае цень.
Смерць-крумкач нада мною кружыцца.
Толькі веру: дзён колькі міне –
навіна аб разгроме чужынца
перад смерцю суцешыць мяне.
І пакажацца ў яркай прасторы
не крумкач, а пасланец-анёл…”
Думаў так Аляксандр, цяжкахворы,
у калысцы паміж двух канёў…