Дым плыў у напрамку возера,
палілі агонь увечары,
садзілася сонца доўгае,
каб весці размовы вечныя.
Каму гэта трэба полымя,
што цешыцца, ды не гасне?
Каму гэта трэба сонца,
якім яно грэе шчасцем?
Мой час яшчэ не спыняецца,
агонь і сонца адзіны,
і сніцца мне кожную раніцу
твой позірк, такі праўдзівы.
Не трэба старацца вырашыць,
што будзе – то будзе з намі,
а мы праз размовы аб вечным
адчуем, хто ёсць мы самі.