Вершы беларускіх паэтаў

Дзень прапаў у мяне...
      А як хораша ён пачынаўся!
Як ён птахам дзівосным увысь узлятаў,
      як іскрыўся і ззяў,
      калі я прачынаўся!

I не згледзеў,
      калі адляцеў і сканаў,
      склаўшы — ціха так — крылы
(Толькі стужкай расстайнай зары памахаў
мне з небасхілу).
 
Дзень прапаў...
      У мяне яго ўкралі з-пад носа
(I чапляўся ж ён так за мяне
      пальцамі сонечных промняў з нябёсаў!).

Дзень прапаў...
      He пярсцёнак,
      не золата,
      не каралі —
Дзень укралі ў мяне,
      дзень укралі!

Я прыгадваць пачаў,
      хто ж украў яго ўсё-такі, дзень мой,
Дзе шукаць яго толькі,
      у якіх — мо хто бачыў — зладзеяў?

Так, зладзеі былі!
      Вунь ён, злодзей — тралейбус
(Як ён пхнуўся па вуліцы,
      турзаўся,
      як ён бяздарна людзей вёз!).

Сход — другі са зладзеяў
       (Так пакрасамоўнічаць там
      хацелася кожнаму!
Гадзіны мо тры таўклі ваду ў ступе,
      пералівалі
      з пустога ў парожняе!).

Трэці злодзей быў лектар
       («Атрымалася накладка, таварышы,
      казаў прафорг, трошкі яшчэ пацярпіце:
Хай сваё аддалдоніць —
      і яму ж трэба жыць як!»).

Чацвёртым злодзеем была чарга,
      што вілася змяёю ля крамы —
      вы даруйце мне, вікінгі,
Я недзе пасля пра вас пачытаю:
      нешта выкінулі!
 
А яшчэ... Ды ці злічыш зладзеяў усіх,
      якія
       (мо трэба было трымаць абцугамі?)
Па хвілінах
      мой дзень,
      як ваўкі, расцягалі!

Дзень прапаў у мяне...
      Дзень гэты доля дала мне,
      спусціўшы на сонечных струнах —
Каб іграў і свяціў...
      Які зраўняцца з ім можа
      дарунак?

Ён адзіны быў. Гэткага болей не будзе!
      I вось у бездань стагоддзяў
       (паспрабуй адшукаць цяпер там)
      ён кануў.
Як камень.

Дзень прапаў у мяне!
Дзень!