Дзядуля стаў, апёрся на кіёчак,
Зірнуў на новы веснавы прасцяг.
Блішчыць апошні тонкі ручаёчак,
Вясна надзей і роздумаў працяг.
Вясна як звон урываецца ў хаты,
Яна ўжо працуе над зямлёй,
Святочна ажываюць дрэваў шаты
І дыхаюць жаданай цеплынёй.
І вераб’іха сварыцца з шпакамі
За нерухомасць у старым саду.
Карціць зямліцы падзяліцца снамі,
Адсмакаваўшы талую ваду.
Вясна праз плот, па ворыве, да сцежкі
Сліўняк разтурхала, а з ім і крапіву.
Дарыўшы цёплыя і шчырыя ўсмешкі
Пясчотна грэе кволую траву.
Ну, а яшчэ, яшчэ яна ўздымае
Да воблакаў душу і хочацца ёй плыць
І кажа дзед стары :-- Я так жадаю
Ну, каб яшчэ, хоць крышачку пажыць.