Сышоў Паэт, сышла Эпоха, Ён – Геній і Сумленне – ён. Я помню той вянок з гароху, Не слаў нікому ён праклён. Бывай жа, недасяжны Майстар, Не канеш ты ў небыццё. Ты для мяне нібыта пастар, Вялікі дзякуй за Жыццё!