Ён пайшоў
і змяшаўся з чужымі ценямі,
Зблытаў
свае сляды
з чужымі слядамі,
Яго твар,
быццам мохам,
парос летуценнямі,
і Яна ўжо не памятае,
як Ён выглядае.
Ці то дождж,
ці слёзы
палеглі на лісце прызмамі.
Яна кліча Яго,
а наўкол – нікога, нікога,
і Яна паўтарае
бязладна,
нібы ў трызненні:
«Вярніся дадому,
дзеля ўсяго святога…».
Паветра ў твар
цішынёю харкае горача –
Відаць, не было ў Яго
святога ніколі.
Ды коцяцца па шчаках
малітвы з горыччу:
«Не зламай толькі крылы
на волі…»