Яе няма, яна знікала
на пару з беднасцю сяла.
Яе канапа выжывала
і мода крэслаў ля стала.
Майстры знікалі, што, як шкліну,
адгабляваць маглі яе,
удала выбраўшы драўніну,
што духам лесу аддае...
З кута у кут жаўцела лава,
з парога аж да абразоў —
прамая хаціна аправа,
устойлівая без цвікоў.
На ёй давалася аддуха
буханкам з печы агнявой,
на ёй сядзела папрадуха
ды калаўрот круціла свой.
A то качалкі грукацелі —
качалі з лёну ручнікі!..
Бач, адкачалі, расхацелі,
і лава знікла на вякі...
Ды памяць не ўраклася гэбля...
Падчас сасніш на дыване
сваго найпросценькую мэблю
у роднай вёсцы Старыне...