Галіны гнуцца пад цяжарам яблык,
і пах антонаўкі дурманіць галаву.
А дзесьці там спявае сумна зяблік,
схаваўшыся ў зялёную траву.
Пачуе памяць крокі на змярканні,
трывожыць згадка праз гады душу.
Ў тумане зніклі першыя спатканні…
Сказаў табе не ўсё, а болей – не скажу.