Мая маці ё літвінкаю,
Беларускаю заве сабе але,
Бо Літву ня лічаць тут сваёю,
Такіх словаў няма ўжо на сяле.
Сьніў я аднойчы такую казку,
Калюмны я сьніў ня першы раз,
І старая наша Пагоня знянацку,
Да князя вядзе свой вялікі шлях.
Сьніў Я тады нашых продкаў,
Сыноў сваёй гордай зямлі,
Ішлі яны на вялікі подзьвіг,
За радзіму й у гонар сям'і.
Ня было сярод іх беларусаў,
Русінаў было два, ці адзін.
Зваліся - як музыкай гусьляў -
Вялікім, гордым імем - Ліцьвін.
Сон вялікай дзядоў радзімы,
Сон, напоўнены болем цяжцім,
Бо ня вернем Літву сабе мы,
І далей будзем звацца някім.