Губляюцца фарбы,
адценні
У словах,
у звычаях,
людзях...
Шкада, што яны —
у адзенні...
А, можа, не мы гэта, —
цені,
Якія сябе і не будзяць?
Сціраюцца тонкія грані —
Няўжо мы не бачым,
не чуем? —
У дружбе,
сяброўстве,
каханні...
Пакрыўдзіў,
абразіў,
параніў... —
Ці толькі ў нас чэрствасць начуе?
I рыцарства збегла ў паданні,
Прапалі герояў манеры...
Ці проста, як здані, памерлі...
Якое ж у нас апраўданне? —
Характар,
натруджанасць,
нервы...
Халодныя к нечаму болю,
Даём не руку, а параду...
А мы ці гатовы з табою
Да смелага, жорсткага бою
За сябра,
за слова,
за праўду?
Нам потым лічыць недароды,
Бо сеялі часта на вецер...
Ідзе размыванне пароды...
Вось так паміраюць народы:
У нас,
А пасля —
і ў дзецях.
Губляем,
сціраем
і рушым,
Хоць моцна крычым:
«He сказіце!»
Народам народжана —
тушым... —
Губляем сябе мы і душы,
А ў што пераходзім?
Скажыце!