He журуся, што час адлятае,
Толькі хай праз мяне ён ляціць
I ў прадонне душы ападае
З яго тое, што можа свяціць.
А калі ж пападзе туды морак,
Знаю я — пераможа святло,
Хоць і радасці меней, чым гора
На зямлі спакон веку было.
Адгарую сваё,
Адсмяюся.
Як адзін толькі я так магу.
I за смех, і за плач застануся
Прад людзьмі ў найвялікшым даўгу.
"адгарую" - трошкі вока
"адгарую" - трошкі вока рэжа...
супер то, что надо
супер то, что надо