Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Алег Салтук

Нарадзіўся 25 жніўня 1946 года ў вёсцы Рыжэнькі Шумілінскага раёна ў сям'і патомных хлебаробаў. Маленства і пачатак юнацтва прайшло на радзіме маці, Шуміліншчыне, а потым сям’я пераехала на радзіму бацькі ў вёску Якаўкі Ушацкага раёна. У 1963 годзе скончыў Мішкавіцкую сярэднюю школу і паступіў на аддзяленне рускай мовы і літаратуры Магілёўскага педагагічнага інстытута імя Аркадзя Куляшова. Пасля заканчэння інстытута (1967) служыў у Савецкай Арміі. У 1969-73 гадах — адказны сакратар раённай газеты “Патрыёт” (г.п. Ушачы). 3 1974 года — ўласны карэспандэнт абласной газеты “Віцебскі рабочы”. 3 1980 года па 1999 год — сакратар Віцебскага абласнога аддзялення Саюза беларускіх пісьменнікаў.

Яшчэ ў школьныя гады дасылаў допісы ў раённую газету “Герой працы” (г.п. Шуміліна) і ў “Піянер Беларусі”. Першы верш надрукаваў у 1965 годзе ў газеце “Магілёўская праўда” з адабрэння А. В. Пысіна, які быў яго першым літаратурным настаўнікам.
Аўтар зборнікаў паэзіі “Пачатак дня” (1974), “Працяг” (1977), “Святло зямлі” (1982), “На далонях жыцця” (1988), “Святло зямлі” — выбранае (1992), “Трывога лёсу” (1996), “Не разлюбі” (2003).

У перакладзе на рускую мову друкаваўся ў калектыўных зборніках “Молодые поэты Белоруссии”, “Истоки”, “Слово по кругу”, “Беларусь моя”; у часопісах “Наш современннк”, “Звезда Востока”, “Дружба народов”, “Польша”, “Огонек”, “Сузор'е”,
“Литературной газете”.

Творы паэта перакладаліся таксама на ўкраінскую, польскую, балгарскую, нямецкую, асецінскую мовы. Перакладае на беларускую мову вершы рускіх і ўкраінскіх паэтаў.

Лаўрэат літаратурных прэмій Ленінскага камсамола Віцебшчыны, імя Уладзіміра Караткевіча, часопіса «Маладосць», «Сузор'е муз».

Saltyk.jpg


Яшчэ не ацэнена

He журуся, што час адлятае,
Толькі хай праз мяне ён ляціць
I ў прадонне душы ападае
З яго тое, што можа свяціць.

А калі ж пападзе туды морак,
Знаю я — пераможа святло,
Хоць і радасці меней, чым гора
На зямлі спакон веку было.

Адгарую сваё,
Адсмяюся.
Як адзін толькі я так магу.
I за смех, і за плач застануся
Прад людзьмі ў найвялікшым даўгу.



Яшчэ не ацэнена

He трэба спачувальных тэлеграм —
Папера рвецца і ліняюць словы.
Часова ўсё, да роспачы часова.
Любіце тут.
Любіць дарэмна там.
Бо чалавек жа бачыцца здалёк.
Бо чалавек жа бачыцца па справах.
Няма яго між правых і няправых —
Ён з горкім жвірам у нябыт пацёк.
Ды ці ў нябыт?
Мо вернецца сюды
I нам шырэй на ўсё адкрые вочы?..
Глытком крынічнай першаснай вады,
Дубком на ўзлеску вечна маладым,
Тым вернецца, чым сам сабе прарочыў.
Цяпер яго любіце.
He тады.



Яшчэ не ацэнена

Штурхалі нас і распіналі
На дыбах, плахах і крыжах.

Мы з нежывых уваскрасалі
З вялікай помстаю ў вачах.

На рубяжах святла і ценяў,
На пакалечанай зямлі
Мы паднімаліся з каленяў,
He паміралі —
Мы жылі.

Спявалі, галасілі ўголас
Сярод пустэч,
Сярод балот.
Нібы прыбіты градам колас,
Да сонца браўся мой народ.

Адкуль у нас такая сіла,
Магутная, як крыгалом:
Нас і палолі, і касілі,
Цапамі войнаў малацілі,
А мы расцём,
А мы жывём!