па кропельцы поту салёнай
па расінцы
па малекуле
выпіваю цябе
крычу: П А С Т О Й
зьдаецца, што крычу
але крык нямы
ў беспаветранай прасторы
ня чуе ніхто
задыхаюся
маўчу
думаю – крычу
думаю – гучна
зьдаецца чутна
ўсім
у цішыню
ў пустату
адчай
кліча
велізарная прастора
палёт
нябёс ваккумный насос
зьмыкаюць вусны рай
і пекла
ў парадаксальным абдымку
заміраюць інь і ян
замарожаныя
маразільнай камерай
космасу
расьпасьцёртыя
мёртвым сокалам
тысячамі міль
кропелькамі пота салёнымі
расінкамі
дажджынкамі
атамамі
я і ты
нанізаны
на новыя восі
мірабудовы
ты і я
разьліты чарамі
ў іньшых сьветах
дзе йдуць дажджы
барвяныя
дзе ў сэрцы
раны крыштальныя
не баляць.