Я Твае крокi пазнаваў,
Цябе яшчэ не бачучы, здалёк,
і май у сэрцы панаваў,
снег расставаў навокал
i руччамi цёк…
Я твае крокi пазнаю,
і застываю ў пакуце я.
О, як у сэрцы аддаюць,
як грукацяць яны —
па Студзеню…
і кветкi прачыналiся ад сну
i прарасталi скрозь
прагрэты брук…
бярог я гэтую вясну,
успрымая Тваiх крокаў Гук…
Я Твае крокi пазнаю,
і застываю ў пакуце я.
О, як у сэрцы аддаюць,
як грукацяць Яны
па Студзеню….
Ты падыходзiла... блiжэй...
і... як не заўважыўшы... праходзiла…
і снегам сыпала завей
на маленькi кавалачак Вясны…
i зноў — Зiма прыходзiла…
Я Твае крокi пазнаю...
і застываю ў пакуце — я…
О! Як у сэрцы аддаюць!..
Як грукацяць Яны — па Студзеню…