|
|
1967
„Аmо tе, аmа mе, fides immortales" –
«Кахаю цябе, кахай мяне,
вернасць несмяротная», —
пісалі старажытныя рымляне
на заручальных пярсцёнках.
3 Рыма, з даўніх давён,
Праз стагоддзі-вякі,
У абрадавым звоне крыштальным
Прыкаціўся пярсцёнак
Да жаночай рукі,
Прыкаціўся пярсцёнак
Да мужчынскай рукі, —
Amo te,
Amo me,
Fides immortales.
Блаславіў Гіменей,
Абяцаў Гіменей
Сонца, шчасце раскрыленых даляў.
І выстукваюць сэрцы
У цябе і ў мяне:
Amo te,
Amo me,
Fides immortales.
Па жыцці не прайсці,
Каб не зведаць бяды.
Нам бы толькі пярсцёнкі шапталі
Праз вясну і слоту,
Праз гады і гады:
Amo te,
Amo me,
Fides immortals.
Я Твае крокi пазнаваў,
Цябе яшчэ не бачучы, здалёк,
і май у сэрцы панаваў,
снег расставаў навокал
i руччамi цёк…
Я твае крокi пазнаю,
і застываю ў пакуце я.
О, як у сэрцы аддаюць,
як грукацяць яны —
па Студзеню…
і кветкi прачыналiся ад сну
i прарасталi скрозь
прагрэты брук…
бярог я гэтую вясну,
успрымая Тваiх крокаў Гук…
Я Твае крокi пазнаю,
і застываю ў пакуце я.
О, як у сэрцы аддаюць,
як грукацяць Яны
па Студзеню….
Ты падыходзiла... блiжэй...
і... як не заўважыўшы... праходзiла…
і снегам сыпала завей
на маленькi кавалачак Вясны…
i зноў — Зiма прыходзiла…
Я Твае крокi пазнаю...
і застываю ў пакуце — я…
О! Як у сэрцы аддаюць!..
Як грукацяць Яны — па Студзеню…
Кахання бог у светлай сіле
Сядзіць між нас. Я п’ю нагбом
За вас: прыгожых, добрых, мілых,
За ваш стары і новы дом.
Да схілу дзён сваіх астатніх
Мы вам сябры. Няхай жыве
Наш гонар: Слава і Тацяна,
Сябры ад сёння і — навек.
Малю аб вечным і адзіным:
Хай шчасны будзе на вякі
Шлюб Беларусі і Ўкраіны,
Шлюб Львова й Іслачы-ракі.
Яшчэ ў дрымоце дзённай совы,
Раса не легла на лугі,
А ён папругай тумановай
Падперазаў ужо стагі.
Як “заўтра” захадам пацешыў,
Чапляў хусцінку між кустоў,
Той, самай любай, прыгажэйшай
На зайздрасць не адных сватоў.
...Падслухаў шэпты улюбёных;
Калі ж згусціўся болей змрок, -
Палашчыў вершаліну клёну, -
І к ночы на спатканне ўцёк.
1967 год
|