Калі хочаш адпачыць,
Трэба розум адключыць.
Хіба можна так зрабіць?
Можна ўсё тады згубіць!
Такім чынам, нават у сне
Мы трымаем па крысе
Думкі свае ў галаве,
Каб застацца падобным сабе.
Застаюцца мары і думкі,
Пачуцці кахання і радасці,
Усё астатняе наша ў жыцці
Нам патрэбнае, каб далей ісці.
Вось чаму, так цяжка наша доля,
Ды ня доўга цягнецца і воля.
Адпачынак ў бязглуддзі - ты нядоля!
Толькі пэўны час цягнецца наша роля...
ММП